Siła życiowa wobec z najcięższej pory roku. Drugi tom cyklu „Pory roku” Ali Smith

Zima? Ponura. Mroźny wiatr, ziemia jak żelazo, woda jak kamień. Najkrótsze dni, najdłuższe noce. Drzewa gołe i drżące. Martwa ściółka. Świat się kurczy; soki zanikają. Zima sprawia jednak, że pewne rzeczy stają się lepiej widoczne. I jeśli jest lód, będzie ogień. W „Zimie” Ali Smith, najwybitniejszej współczesnej pisarki szkockiej, siła życiowa mierzy się z najcięższą z pór roku. To druga – po „Jesieni”, część głośnego cyklu „Pory roku”. Ta skrząca się dowcipem opowieść zakorzeniona jest w historii, pamięci i cieple, przy czym jej główny korzeń tkwi głęboko w tym, co nieprzemijające i wiecznie zielone: sztuce, miłości, śmiechu.

„Tym właśnie jest zima: ćwiczeniem z przypominania sobie, jak zasnąć, a potem jak gładko wrócić do życia. Ćwiczeniem z adaptowania się do dowolnego stanu zmrożenia lub stopnienia, który wywołuje” – czytamy w tłumaczeniu Jerzego Kozłowskiego. Krytycy nazwali „Jesień” pierwszą „powieścią postbrexitową”, a cykl „Pory roku” uważa się za opus magnum Ali Smith, szkockiej kandydatki do Nagrody Nobla.

„Ali Smith jest genialna” – uważa Alain de Botton. „Przesiąknięta humorem, szczęściem i nadzieją, których tak bardzo potrzebujemy” – podkreśla „Independent”. „Ali Smith chce, żeby przez nasze członki przechodziły dreszcze, i udaje jej się to znakomicie… Jej dialogi to seria sosnowych szyszek bombardujących różowe policzki” – dodaje „The New York Times”.

O autorce

Ali Smith to autorka wielu powieści, w tym najnowszego cyklu „Pory roku”. Za powieść „How to be both” zdobyła Baileys Women’s Prize For Fiction 2015, nagrodę Goldsmiths i Costa Novel of the Year 2014. Była nominowana do nagrody Orwella, Orange Prize i czterokrotnie do Nagrody Bookera (w tym za „Jesień”).

Od wielu lat typowana jest do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Mieszka w Cambridge.