Młody chłopak odkrywa, że chce zostać pisarzem, kiedy jego opowieści zaciekawiają bogatą dziewczynę, która skradła mu serce. Budowniczy ucieka z Konstantynopola z projektami sekretnej biblioteki. Dziwny dżentelmen zachęca Cervantesa do napisania książki, jaka jeszcze nigdy nie powstała. Gaudí, płynący na pokładzie transatlantyku na tajemnicze spotkanie w Nowym Jorku, zachwyca się parą i światłem, materią, z której powinny być zrobione miasta. „Mogę oczywiście przywołać w pamięci twarze dzieciaków z mojej dzielnicy, z którymi bawiłem się albo tłukłem na ulicy, ale żadnej z tych twarzy nie pragnę odzyskać z krainy obojętności. Żadnej prócz twarzy Blanki” – czytamy we fragmencie książki.
W tych jedenastu historiach pobrzmiewają echa literackiego świata Cmentarza Zapomnianych Książek. Znajome czytelnikom są tematyka, motywy, postaci i atmosfera. Opowiadania te, zebrane po raz pierwszy w jednym tomie, pokazują wszystkie cechy pisarstwa Zafóna i jak zwykle, pełne są pisarskiej magii. Przeklęci pisarze, wizjonerzy architektury, fałszywe tożsamości, fantasmagoryczne budynki, historie, którym nie sposób się oprzeć, maestria dialogów… W opowieściach przeplatają się wątki z poprzednich książek, szczegóły i nawiązania do świata pisarza, chociaż to świat fikcji – uniwersum z pary i mgły. Autor uważał ten zbiór za wyznacznik swojej pisarskiej tożsamości, za rodzaj podziękowania dla swoich czytelników, którzy towarzyszyli mu przez całą sagę rozpoczętą „Cieniem wiatru”.
O autorze
Carlos Ruiz Zafón (1964 Barcelona – 2020 Los Angeles) jest jednym z najbardziej znanych pisarzy współczesnych i najchętniej czytanym autorem hiszpańskim. Jego utwory przetłumaczono na czterdzieści pięć języków.
Debiutował w 1993 roku powieścią „Książę mgły”. Po nim ukazały się: „Pałac Północy”, „Światła września” i „Marina”. W 2005 roku do rąk polskich czytelników trafił „Cień wiatru”, który rozpoczął tetralogię o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Kolejne części tego cyklu to: „Gra Anioła” (2008), „Więzień Nieba” (2012) i „Labirynt duchów” (2017).