Już za życia stał się legendą, a jego przedwczesna śmierć w 1969 roku (miał zaledwie 35 lat) tylko tę legendę wzmocniła. Nazywany był polskim Jamesem Deanem, a literacko porównywany do Ernesta Hemingwaya. Autor jego biografii „Piękny dwudziestoletni” Andrzej Czyżewski – notabene cioteczny brat Marka Hłaski – w swojej wciągającej opowieści nie tylko burzy wiele mitów, ale też przytacza nieznane fakty z życia Hłaski.
Andrzej Czyżewski z Markiem Hłaską mieszkał w dzieciństwie w Warszawie i Wrocławiu – obaj byli jedynakami, co zbliżyło ich do siebie jak braci. Jak twierdził autor w wywiadzie, pomysł na biografię powstał w czasie porządków po śmierci matki pisarza. Czyżewski doceniał twórczość kuzyna, a jego historię życia wzbogacił niepublikowanymi wcześniej dokumentami. Powstała z tego pasjonująca opowieść, która do pewnego wieku pozostaje również biografią samego Czyżewskiego – sąsiada, opiekuna, starszego brata, przyjaciela. Do publikacji książki mało kto łączył jego nazwisko z Hłaską – w Tychach niewiele osób wiedziało o ich rodzinnych koligacjach. Dzięki temu Czyżewski do śmierci pozostał oficjalnym spadkobiercą świata Hłaski: dokumentów, spuścizny literackiej, ale i kulis jego życia.
– Ostatnich kilka lat znacznie wzbogaciło wiedzę o losach życia Marka Hłaski. Udało się dotrzeć do nieznanych przedtem materiałów. Starałem się, przygotowując kolejne wydanie, uzupełnić je o wszystko to, co dotychczas nie było znane. O to, co rozszerza wiedzę o życiu pisarza. Wydanie to jest też znacznie rozszerzone w stosunku do poprzednich, wzbogacone o dużą ilość ilustracji – fotografii i reprodukcji dokumentów – podkreśla Andrzej Czyżewski.
Andrzej Czyżewski (1930-2016) – brat cioteczny, spadkobierca i biograf Marka Hłaski, ale także architekt, fotograf, rysownik i wykładowca akademicki. Twórca wielu budynków w Tychach, po części wspólnie z żoną Marią, którą poznał podczas studiów na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej.
Dokumentował kościelne budownictwo drewniane na Śląsku i Beskidzie Niskim. Za zasługi nagrodzono go wieloma medalami, w 1984 roku został też głównym architektem województwa katowickiego. Do końca życia pozostał jednak związany z budowanymi niemal od zera Tychami, gdzie większość projektów pochodziła właśnie spod rąk jego i żony.
