To najbardziej osobisty film Philippe'a Garrela (fot. mat. pras.)
To wzruszający i pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji, a zaraz najbardziej osobisty film Philippe’a Garrela. Nie dość, że reżyser współpracował przy nim z trójką swoich dzieci, to jeszcze jego ojciec, zanim został aktorem, pracował właśnie jako lalkarz. Obok wciągającej opowieści o tym, jak skomplikowane bywają relacje międzyludzkie, jest to także sugestywna metafora świata, w którym powoli zanikają tradycyjne wartości. Obraz zdobył w tym roku na festiwalu w Berlinie Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszą reżyserię.
Bohaterami nowego filmu czołowy francuski reżyser Philippe Garrel uczynił rodzinę lalkarzy. Artystyczny talent przechodzi w niej z pokolenia na pokolenia, bo w działalność niewielkiego teatrzyku zaangażowany jest nie tylko Simon (Aurélien Recoing), ale też jego matka (Francine Bergé) oraz trójka dorosłych dzieci (w tych rolach wystąpiły dzieci reżysera – Louis, Lena i Esther Garrel). Trupę dopełnia mający poważne malarskie aspiracje Pieter (Damien Mongin).
Pieczołowicie przygotowywane lalkowe spektakle dostarczają wielu wrażeń i uciech dzieciom podczas tournée, jakie grupa odbywa po całym kraju. Działalność rodzinnego przedsięwzięcia układa się dobrze aż do momentu, kiedy podczas jednego z przedstawień Simon dostaje udaru. Co więcej, jego matka zaczyna cierpieć na coraz poważniejszą demencję. Wszystko w jednej chwili spada na barki najmłodszych, którzy nie są na to gotowi, a przy tym poważnie się zastanawiają nad opuszczeniem grupy i pójściem własną drogą. Do tego dochodzą miłosne problemy i rozterki przytrafiające się członkom teatralnej trupy.
