Opowieść o miłości w cieniu wojny. „Anioł z Warszawy” – historia Ireny Sendlerowej

Była polską pracownicą socjalną, która dzięki swojej odwadze uratowała przed śmiercią ok. 2,5 tys. żydowskich dzieci. „Anioł z Warszawy. Historia miłości i bohaterstwa Ireny Sendlerowej” autorstwa Lei Kampe to zbeletryzowana opowieść o jej sile charakteru i poświęceniu: o tym, jak wyglądało w praktyce ratowanie dzieci, ale też o młodej dziewczynie walczącej o swoje szczęście. Wreszcie poznajemy jedną z największych bohaterek XX wieku taką, jaka była: pełną pasji, niezłomną i gotową do poświęceń. Książka została napisana i udokumentowana z dbałością o szczegóły. Nie brakuje w niej chwytających za gardło scen z życia okupowanej Warszawy (np. pochód dzieci Korczaka na Umschlagplatz), ale autorka pokazuje także, jak okupacja wyglądała z perspektywy Niemców.

Warszawa, 1940 rok. Gdy naziści tworzą getto w okupowanej stolicy, Irena nie zamierza siedzieć z założonymi rękami. W jego murach zamknięto przecież tysiące osób potrzebujących pomocy… jej pomocy. Dzięki wsparciu przyjaciół dziewczyna wyprowadza żydowskie dziecko na aryjską stronę – najpierw jedno, potem drugie, a później kolejne.

Nadaje im nową tożsamość, a prawdziwe nazwiska zapisuje na bibułkach, które potem starannie ukrywa. Wie, jak wiele ryzykuje, ale każdego dnia wraca do getta. Bo za jego murami pozostał ktoś jeszcze, ktoś najbliższy sercu Ireny – Adam, miłość jej życia…

Kobieta, która inspiruje

W 2005 roku Irena Sendlerowa stała się jedną z zaledwie czterech kobiet w historii, którym brytyjska królowa Elżbieta II przyznała honorowy tytuł szlachecki. Z kolei w 2016 roku były premier Izraela Ehud Barak wręczył jej pośmiertnie jedno z najwyższych odznaczeń Izraela – Prezydencki Medal za Wybitną Służbę Państwa. Do dzisiaj Irena Sendlerowa jest źródłem inspiracji dla twórców różnych dzieł kultury. Na podstawie jej losów powstały filmy fabularne, książki reportażowe i opowieści dla dzieci.

„Na stole umieszczono szklankę z wodą, miseczkę z ziemią, klucz, gałązkę mirtową, różaniec i pierścionek. Irena zawiązała sobie oczy, a Adam przemieszał przedmioty. – Ojej! – poczuła, jak się czerwieni. Po omacku znalazła pierścionek. – Zaręczyny, super! – wykrzyknęła Anna. Irena z rozbawieniem pokręciła głową, jej policzki zaś pałały coraz mocniej. Kiedy nadeszła północ, wznieśli toast, ucałowali się i złożyli sobie nawzajem życzenia. – Może mi nie uwierzysz, ale wiele razy myślałem o tym, że bardzo chciałbym ci podarować pierścionek – szepnął Adam, gdy siedzieli we dwójkę na kanapie. I dodał: – Gdyby to tylko było możliwe…”