„20 000 gatunków pszczół” to najlepszy hiszpański film roku (fot. mat. pras.)
To pełen empatii i ciepła obraz o poszukiwaniu własnej tożsamości. Debiut Estibaliz Urresoli Solaguren zatytułowany „20 000 gatunków pszczół” to nie tylko najlepszy hiszpański film roku. Został nagrodzony w Berlinie (najlepsza rola pierwszoplanowa) i Maladze (najlepszy film), a także nominowany do LUX Audience Award. Dziesięcioletnia Sofia Otero jest najmłodszą w historii festiwalu laureatką Srebrnego Niedźwiedzia. W filmie wcieliła się w postać, która pewnego upalnego lata, pośród brzęczących uli, basenowego gwaru i rodzinnych kłótni, zacznie gorączkowo szukać swojego miejsca w roju. Dziecko, które zakwestionuje zastane normy, zasady i tradycje, sprawi, że na jaw wyjdą długo skrywane tajemnice, a kobiety z rodziny przyjrzą się własnym wyborom i stłumionym pragnieniom. Dziecięcy bunt przypomni im, że prawdę o sobie można manifestować na wiele sposobów.
Debiut Estibaliz Urresoli Solaguren to czuły, delikatny film o akceptacji, pełen zachwytu dla różnorodności świata, w którym jest miejsce aż na 20 000 gatunków pszczół. Dlaczego zatem ogromne bogactwo sposobów, na jakie manifestuje się ludzka osobowość, płeć czy seksualność, tak często budzi sprzeciw?
„20 000 gatunków pszczół” to także wzruszający portret rodziny, która jest jak rój: każdy ma tu swoją rolę, wszyscy chronią się nawzajem. Jest tu miejsce dla zagubionych matek, odważnych córek, ciotek-outsiderek i strzegących rodzinnych sekretów babć. A choć w tym ulu huczy od emocji, zderzają się pokolenia i doświadczenia, to każda z jego mieszkanek ma prawo chcieć dla siebie całego życia.
