Humanistyczna love story o zagubionych duszach. Film „Opadające liście” w kinach

To niebanalna słodko-gorzka opowieść miłosna o dwójce samotnych. Film oprócz ponadczasowej historii jest także mocno osadzony w teraźniejszości, w której wojna na Ukrainie jest wszechobecna w regularnych audycjach radiowych. Reżyser Aki Kaurismäki mówi z autoironią, że „Opadające liście” powstały jako czwarta część jego Trylogii Proletariackiej, ukazującej życie zwykłych przedstawicieli fińskiej społeczności robotniczej. Główną rolę kobiecą zagrała Alma Pöysti, a partneruje jej Jussi Vatanen. Obraz podbił już serca zarówno krytyków, jak i publiczności na całym świecie, czego dowodem jest wielu wyróżnień, nagród i nominacji, jakie film otrzymał na światowych festiwalach i wydarzeniach filmowych. To m.in. Nagroda Jury na ostatnim festiwalu w Cannes, dwie nominacje do Złotych Globów czy pięć do Europejskich Nagród Filmowych. Film znalazł się także na shortliście do tegorocznych Oscarów. 

Ansa to małomówna pracowniczka lokalnego supermarketu. Holappa z kolei zarabia na życie na budowie. Łączy ich szlachetne usposobienie oraz pasmo kolejnych porażek, jakich oboje na każdym kroku doświadczają. Kobieta straciła właśnie pracę, bo jej przełożonym nie spodobał się ludzki gest, na jaki się zdobyła. Mężczyzna natomiast zmaga się z poważnym problemem alkoholowym.

Spotykają się przypadkiem, na imprezie karaoke. Od pierwszej chwili widać, że tych dwoje zupełnie nieprzystosowanych do dzisiejszego świata bohaterów – to bratnie dusze. Ciągnie ich do siebie, choć towarzyszy temu nutka niepewności. W końcu życie było dla nich do tej pory raczej pasmem niepowodzeń i bolesnych rozczarowań. Na oczach widzów kwitnie jednak niewinne, piękne uczucie, choć w tle, co słychać w radiowych odbiornikach, rozgrywają się dramatyczne wydarzenia związane z rosyjską inwazją na Ukrainę.

O reżyserze  

Aki Kaurismäki to jeden z najważniejszych fińskich reżyserów. Karierę filmową rozpoczął od współpracy ze starszym bratem Miką przy filmie „The Liar” (1981), gdzie współtworzył scenariusz i wcielił się w główną rolę. Samodzielnie zadebiutował dwa lata później „Zbrodnią i karą”, adaptacją klasycznej powieści Fiodora Dostojewskiego.

Kolejne produkcje Kaurismäkiego cieszyły się sporym zainteresowaniem, zwracając na niego uwagę filmowego świata. W 2002 roku „Człowiek bez przeszłości” zdobył Grand Prix i Nagrodę Jury Ekumenicznego na festiwalu w Cannes. Jego filmy określane są jako pełne humanizmu czarne komedie, których bohaterami zwykle są outsiderzy, ludzie na marginesie społeczeństwa, próbujący odnaleźć własną drogę.