Bój do ostatniej kropli krwi i ostatniego naboju. Powieść historyczna „Wizna”

Tragiczny wrzesień 1939 roku. Niemiecki korpus pancerny generała Heinza Guderiana uderza z całą mocą, usiłując zamknąć kleszcze wokół wycofujących się spod Warszawy polskich armii. Zakładano, że jego sukces przyniesie klęskę stronie polskiej po zaledwie dziesięciu dniach oporu, jednak na drodze pancernych zagonów staje polska załoga odcinka Wizna. Dwie kompanie piechoty ukryte w kilku betonowych schronach nad Narwią wsparte sześcioma działami. Mniej niż 700 żołnierzy przeciwko 40 tysiącom. 40 do 1. Tak rozpoczyna się desperacka walka kapitana Władysława Raginisa. Bój do ostatniej kropli krwi, naboju i samobójczej śmierci dowódcy, który przysiągł, że żywy swej pozycji nie opuści. Dziś epizod ten znany jest jako legendarna obrona Wizny. Jej właśnie kolejny ważny tekst w swojej twórczości poświęcił Jacek Komuda.

„Wycofywali się skokiem, w pędzie, wystraszone wierzchowce niosły ich drogą jak wicher. Przez chwilę kapral widział wokół siebie tylko obłe hełmy pochylonych nad karkami koni zwiadowców. Lecieli wąską, ale bitą drogą, łagodnie wijącą się zakrętami na południe. I wreszcie z prawej wyrósł nagle szary kształt wiatraka, z lewej za laskiem był drugi – znaczyło to, że byli blisko Jedwabnego. Zaraz ujrzeli poszczerbione od wiatru strzechy chałup. Wpadli galopem w ulicę będącą przedłużeniem drogi. W miasteczku był ciągle ruch, mieszkańcy stali w drzwiach otwartych sklepików, warsztatów, kilka wozów jechało wolno w stronę rynku. Minęli je z wrzaskiem, z krzykiem: – Niemcy! Niemcy! Kryć się!”

„Powieść wciągająca, łamiąca utarte schematy i barwna. Wojsko, wojna i obowiązek obrony tego co mamy najcenniejsze – wolności i niepodległości. Poznajcie opowieść o walecznych żołnierzach spod Wizny, którzy obowiązek i honor cenili ponad własne życie. Po „Hubalu” i „Westerplatte” pozycja obowiązkowa dla pasjonatów historii, ale nie tylko” – pisze o książce Jacka Komudy Stowarzyszenie Wizna 1939.

O autorze

Jacek Komuda to zawodowy pisarz i historyk. Autor licznych powieści historycznych, m.in. „Hubala”, opowiadającej o losach legendarnego zagończyka i dowódcy, majora Henryka Dobrzańskiego, który nie złożył broni we wrześniu 1939 r. oraz „Westerplatte” o bohaterskiej obronie półwyspu.

Wierny prawdzie, nie stroni od brutalnych, mocnych kart historii. Wskrzesza dawne obyczaje, postaci, zapomniane miejsca. Najważniejszym celem, jaki sobie stawia, jest przybliżenie i spopularyzowanie wśród czytelników historii Polski. Otrzymał stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, przyznawane w ramach konkursu na scenariusz filmu historycznego.