Rosja widziana przez pryzmat mundialu. Reportaż „Najważniejszy mecz Kremla”

32 najlepsze piłkarskie reprezentacje przybyły do Rosji, aby wziąć udział w jednej z najważniejszych sportowych imprez świata. Mundial odbywa się w momencie największego kryzysu wizerunkowego tego kraju od czasów zimnej wojny. Otwarte pozostają wciąż pytania, nie czy Rosja kupiła sobie piłkarskie mistrzostwa świata, ale kto ich nie kupił? W reportażu „Najważniejszy mecz Kremla” autorzy Roman Imielski i Radosław Leniarski proponują nowe spojrzenie na Rosję, widzianą przez pryzmat przygotowań do mundialu.

Chcesz poznać Rosję, wyjedź za Sadowoje Kolco – mawiają Rosjanie. No to pojechali w podróż po mundialowych miastach. „Będzie i strasznie, i śmiesznie” – wyobrażali sobie autorzy. I nie pomylili się. Imielski i Leniarski wędrowali przez Kreml, Sarańsk, Kazań, Soczi, Wołgograd i Kaliningrad. Podążając tropem budowanych stadionów i historycznych wydarzeń, związanych z poszczególnymi miastami, próbowali oddać obraz rosyjskiej codzienności.

Poznali Saszę, który dostał cztery samoloty od Putina, a potem w zęby, choć był kibolem nad kibolami. Spotkali też ważniaka w Petersburgu, który chciał posłać w kamasze dziennikarza, bo liczył mu zegarki na ręku. Dowiedzieli się także, ile w ciągu jednego roku można sprzedać mercedesów za ćwierć miliona dolarów i to wyłącznie w kolorach yellow sahara i apricot orange.

Podróż z przygodami

„Najważniejszy mecz Kremla” to książka o imperium, które czeka ogromne wyzwanie organizacyjne i wizerunkowe. Autorzy piszą o oligarchach futbolowych, rosyjskich kibolach i Kazaniu – sportowej stolicy Rosji. Wdzierają się też do ruin Domu Sowietów w Kaliningradzie, zamyka ich milicja Republiki Mordowii, a oni niezrażeni jadą dalej zobaczyć łagry rejonu sarańskiego, gdzie siedziały dziewczyny z PussyRiots. Ponadto obserwowali na własne oczy blichtr losowania grup mistrzostw na Kremlu i centrum sportowe, w którym państwo produkowało dopingowiczów.

(fot. mat. pras.)

O autorach książki

Roman Imielski to z wykształcenia historyk i absolwent Uniwersytetu Śląskiego. Jest autorem wielu artykułów o Rosji, Ukrainie, Unii Europejskiej i relacjach transatlantyckich. Komentator spraw międzynarodowych i polskich w mediach elektronicznych. Od 1995 roku w „Gazecie Wyborczej”, początkowo w redakcji lokalnej w Katowicach, a od 2001 w centrali w Warszawie jako wiceszef działu sportowego, a potem szef redakcji lokalnej i sekretarz „Nowego Dnia”.

Radosław Leniarski jest szefem działu Sport w „Gazecie Wyborczej”, w której pracuje od 1994 roku, wcześniej też jako wiceszef działu zagranicznego. Dziewięć razy był korespondentem „Gazety” na igrzyskach olimpijskich. Relacjonował m.in. walki Andrzeja Gołoty, debiut Roberta Kubicy w Formule 1 i jego pierwsze podium, a na zimowych igrzyskach w Soczi w 2014 roku zwycięstwa Kamila Stocha i bieg Justyny Kowalczyk po złoto ze złamaną kością w stopie. Opisywał też zupełnie niesportowe historie, jak ucieczkę nastolatek przed obrzezaniem w Kenii czy walkę z pekińską bezpieką  człowieka, który stracił nogi w rewolcie na placu Tiananmen.