Stanisław Moniuszko to „ojciec polskiej opery narodowej”, wieszcz, zasłużony pedagog, kompozytor, któremu nadano wiele zaszczytnych tytułów. Poza niezwykle aktywną działalnością zawodową, wiódł on szczęśliwe życie rodzinne. Radość czerpał z muzyki, dlatego tą duchową rozkoszą pragnął dzielić się z narodem. Stąd też już jako niespełna dwudziestoletni młodzieniec począł pisać pieśni na różnym poziomie wykonawczej trudności, przeznaczone do wykonywania w domu. Wiedział bowiem doskonale, że zespołowe muzykowanie buduje wspólnotę, a pięknie ułożone polskie strofy, kierują myśli ku sprawom ojczyzny.
„Śpiewnik mój zawierać będzie zbiór śpiewów na jeden głos z towarzyszeniem fortepianu. Wiersze starałem się wybierać z najlepszych naszych poetów (…)” – tak Moniuszko zapowiadał wydanie pierwszego „Śpiewnika domowego”, który ostatecznie ukazał się w Wilnie w 1843 roku. Za jego życia opublikowanych zostało sześć zeszytów, natomiast sześć kolejnych wydano już po śmierci artysty. W sumie pomieściło się w nich 267 pieśni.
Obsada i twórcy
Za reżyserię przedstawienia odpowiedzialny jest Andrzej Strzelecki, a jego asystentką została Agnieszka Kozłowska. Kostiumy i rekwizyty to dzieło Marleny Skoneczko, realizacja świateł należy do Piotra Rudzkiego. Inspicjentem jest Dorota Lachowicz.
Wśród wykonawców znaleźli się: Andrzej Strzelecki (narrator), a także: Justyna Reczeniedi, Mateusz Zajdel, Robert Szpręgiel i Witold Żołądkiewicz. Za fortepianem – Krzysztof Trzaskowski.