Ten reportaż przybliża Koreę Południową widzianą z kobiecej perspektywy (fot. wikipedia.org)
Dobra żona jest piękna, lecz skromna, oddana mężowi i rodzinie. Ma zdrowe ciało i umysł wypełniony tradycyjnymi wartościami. Jest lojalna i posłuszna, a jeżeli mąż ma kochanki, potrafi pohamować zazdrość. Wie, że mężczyzna ma prawo do swojego życia, a do niej należą dom i dzieci. Musi być mądrą matką. Nie po to, by wykorzystywać inteligencję przeciwko mężowi, lecz dlatego, że to od jej wykształcenia i starań zależy przyszłość dzieci. Małgorzata Sidz poprzez głębokie, intymne rozmowy z koreańskimi kobietami przybliża nieznany dotąd obraz życia codziennego w Korei Południowej. Jej bohaterki szukają swojego miejsca wśród konserwatywnych wartości, które zamykają je w domu i odzierają z marzeń. Ich historie to opowieści o młodości i starości, rodzinie i pracy, ale też o koreańskiej tradycji, historii, wojnie, diasporze. No i o jedzeniu. Książka „Mądre matki, dobre żony. Kobiety w Korei Południowej” przybliża ten kraj widziany z kobiecej perspektywy.
„Jeżeli żona musi wyjechać, to najlepiej żeby ugotowała jedzenie na kilka dni, poprała wszystko, uprasowała mężowi kilka koszul i posprzątała w domu na błysk. Rząd oficjalnie doradza kobietom takie przygotowania nawet przed pójściem do szpitala. Jeżeli poczujesz pierwsze skurcze, to znak, by wziąć się do prasowania, odkurzania i przygotowywania skomplikowanych potraw. Walcz z czasem, kobieto, żeby twój mąż nie był głodny, kiedy będziesz rodzić”.
„Wianbu dosłownie tłumaczy się jako Pocieszycielka, kobieta dająca komfort lub ukojenie. Od lat trzydziestych do końca drugiej wojny światowej japoński rząd porwał, kupił i oszukał pół miliona kobiet, robiąc z nich niewolnice seksualne dla japońskiej armii. Większość z nich pochodziła z Korei i Chin, ale były wśród nich też Filipinki, Australijki i Holenderki.”
(fot. flickr.com)
Kolejne fragmenty książki
„Yeonmi została żoną, a jednocześnie pośredniczką jednego z przemytników. Tłumaczyła, odbierała kobiety i rozwoziła je do kupców. Czasami na podłodze jej domu spał tuzin Koreanek. Serwowała im pyszne jedzenie, takie, jakie sama otrzymała swego czasu po przyjeździe. Mamiła je wizją szczęśliwej przyszłości i przekonywała do pozostania w Chinach, kiedy chciały uciec. Oszukiwała obie strony. Chińczykom zachwalała kobiety jako niestwarzające problemów, a Koreankom obiecywała, że rolnicy, którym miały być poślubione, są bogaci i szarmanccy. Wszystko po to, żeby przeżyć.”
„Żona Cho Doo-soona uważa, że mąż jest dobrym człowiekiem, uprzejmym i chętnie pomagającym jej w domu. A to, że podczas ich dwudziestoletniego małżeństwa popełnił jedenaście z osiemnastu przestępstw, za które został skazany? To wszystko wina alkoholu. Cho trafiał wcześniej do więzienia za kradzieże, wyłudzenia, napaści. Zgwałcił sześćdziesięcioletnią kobietę, która prawie rok spędziła potem w szpitalu, i został skazany na trzy lata. Tyle samo dostał za gwałt na dziewiętnastolatce. Pobił też na śmierć poznanego w pubie sześćdziesięciolatka, kiedy ten wyraził opinię, z którą Cho się nie zgadzał. Jak to możliwe, że mężczyzna z takim życiorysem jest wolny, że przechadza się po ulicach Seulu? Dlaczego otrzymywał tak niskie wyroki, w tym jedynie dwanaście lat za brutalne zgwałcenie i pozostawienie na śmierć ośmiolatki? Odpowiedź jest prosta: Cho pije. Do niedawna zgodnie z prawem Korei Południowej nietrzeźwość mogła być uznana jako okoliczność łagodząca w postępowaniu prowadzonym w związku z brutalnym przestępstwem. Morderstwo, gwałt, porwanie, tortury? Nie ma problemu! Jeżeli w trakcie przestępstwa byłeś pijany – dostaniesz niski wyrok.”
O autorce
Małgorzata Sidz to japonistka, filmoznawczyni, a także magister studiów poświęconych Azji Wschodniej na Uniwersytecie w Turku w Finlandii. Jej życie i serce są rozdarte między Północą (Szwecja, Finlandia, Dania, Kanada) i Wschodem (Japonia, Korea Południowa).
