To wtedy Niemcy przegrały wojnę. „1941”, czyli rok, który zdefiniował nasz świat
26 listopada, 2019
Takie są wyzwolone kobiety. Premiera komiksu „Tamara Łempicka” o polskiej malarce
27 listopada, 2019

„Zawarliśmy z władzą układ”. Biografia legendy himalaizmu, Krzysztofa Wielickiego

Krzysztof Wielicki w obozie pod Nanga Parbat w 1996 roku (fot. mat.pras.)

Ten człowiek zdobył wszystko i znalazł powód, aby powiedzieć sobie dość. – Mam szczęście, bo ciągle żyję – przyznaje Krzysztof Wielicki, jeden z najwybitniejszych wspinaczy w historii himalaizmu. Jego reporterska biografia to opowieść o determinacji w dążeniu do celu, sztuce cierpienia na ośmiotysięcznikach, śmierci, związanych z nią dylematach moralnych, miłości, a także cenie, jaką trzeba zapłacić za sukces. To także historia jednego z ostatnich Lodowych Wojowników. Biografia, zatytułowana „Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało” to również opowieść o tym, jak bardzo zmieniło się środowisko, od pełnych pasji wspinaczy amatorów, po skupionych na sobie profesjonalistach. Jej autorami są Dariusz Kortko i Marcin Pietraszewski – duet, który na swoim koncie ma bestsellerowe opowieści o Jerzym Kukuczce i Mirosławie Hermaszewskim.

To właśnie od premiery pierwszej z książek polski rynek wydawniczy owładnęła prawdziwa moda na literaturę górską. Następnie napisali wspólnie biografię Mirosława Hermaszewskiego – „Cena nieważkości. Kulisy lotu Polaka w kosmos”, a teraz wracają w góry. Bohater ich najnowszej książki to urodzony w 1950 roku Krzysztof Wielicki. Jest on piątym człowiekiem na świecie, który zdobył wszystkie czternaście ośmiotysięczników, członkiem prestiżowego The Explorers Club. To legenda himalaizmu, obok Reinholda Messnera, Wojtka Kurtyki i Jerzego Kukuczki uważany za najlepszego himalaistę naszych czasów.

Wielicki jako pierwszy człowiek na świecie, wraz z Leszkiem Cichym, zimą 1980 roku zdobył najwyższy szczyt Ziemi – Mount Everest. Również jako pierwszy wszedł na Lhotse samotnie, zimą i w gorsecie, który musiał nosić po uszkodzeniu kręgosłupa. Także zimą wspiął się na Kanczendzongę w 1986 roku wraz z Jerzym Kukuczką. Z kolei samotnie, w ciągu jednej doby pokonał drogę baza – szczyt – baza na Broad Peak. Wielicki był wielokrotnie nagradzany za swoje osiągnięcia. Jedną z ostatnich nagród było wyróżnienie księżnej Asturii w dziedzinie sportu w 2018 roku. W tym roku otrzymał Złotego Czekana, potocznie zwanego wspinaczkowym Oscarem, za całokształt dokonań wspinaczkowych.

(fot. mat. pras.)

Ze wstępu do książki

– Miałem szczęście – mówi Krzysztof Wielicki, gdy odwiedzamy go w jego domu w Rzędkowicach na Jurze. – Lata 80. Złota era polskiego himalaizmu. To były dobre czasy. Dziwnie brzmi ta deklaracja. Lata 80. z pewnością nie były dobre. Puste półki, kolejki w sklepach po wszystko, kultura „załatwiania”. Zniszczona gospodarka, strajki, nic nie warte pieniądze, zamknięte granice. Niepokój, co dalej. Szare ulice, bieda, brak perspektyw. Marzenia wielu, by z Polski spieprzać. Jak można zobaczyć dobro w beznadziei? – Można – upiera się Wielicki. Zaraz powie o co mu chodzi, opłucze usta czerwonym winem i wypowie to słowo: historia. Każdy z nas od urodzenia pisze swoją. Zwykle opowieść nie jest porywająca, można ją streścić w kilku zdaniach: kanapki, szkoła, praca, telewizor, wczasy, żona, dzieci, emerytura. Taka historia ma znaczenie tylko dla jej właściciela. Innych nie obchodzi, mają własne, całkiem podobne.

PRL nie dawał nadziei na ciekawe życie. Kazał wykonywać niepotrzebną pracę, wymagał posłuszeństwa, nie obiecywał nagrody. Ale niektórzy potrafili znaleźć w tym szansę. – Kto dzisiaj, w czasach korporacji, mógłby dostać kilka miesięcy urlopu, żeby spełniać swoje marzenia? Wtedy było to możliwe – mówi Wielicki. Nasza nieobecność w fabryce, biurze, na uczelni nie czyniła szkody. Czy się stoi, czy się leży, dwa tysiące się należy. Zawarliśmy z władzą rodzaj układu. Naszymi marzeniami będziemy zapisywać historię Polski. Chętnie na to przystali, cena nie była wysoka. Dali nam paszporty, wypuszczali w świat – to było aż nadto. Odpłacaliśmy uczciwie. Chętnie godziliśmy się składać osobistą chwałę na ołtarzu wspólnego wysiłku. Liczyła się drużyna. Nikt nie mówił, że Wielicki i Cichy po raz pierwszy zdobyli Everest zimą. Wszyscy powtarzali, że zrobili to Polacy. Szczyt za szczytem, kolejne polskie sukcesy – to była nasza waluta.

Przez wiele lat z zazdrością patrzyliśmy na innych. Brytyjczycy, Włosi, Niemcy, Hiszpanie, Japończycy zapisywali się w historii. My nie – więc, gdy już mogliśmy, z zapałem zaczęliśmy zapełniać ostatnie już puste kartki pod tytułem: „Złota era polskiego himalaizmu”. Jestem częścią tej opowieści. A dzisiaj? Robota w korporacji. Można wziąć miesiąc urlopu. Czy tyle wystarczy, żeby zapisać się w historii? Wielu próbuje, wciąż zawzięcie zapisuje swoją historię. Ale kto napisze taką, która naprawdę ma znaczenie? Ja miałem szczęście”.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *