Zapomniana ikona polskiego designu. „Julia Keilowa. Metaloplastyka na nowe czasy”

Ta biografia w końcu przywraca pamięć o Julii Keilowej (1902-1943) – ikonie polskiego wzornictwa, wybitnej rzeźbiarce i metaloplastyczce. W dwudziestoleciu międzywojennym projektowała ona dla największych polskich wytwórców platerów: Frageta, Norblina i braci Henneberg. Oszczędne w formie projekty Keilowej cieszyły się powodzeniem i znakomicie pasowały do modernistycznych wnętrz. Dzisiaj to ikony polskiego wzornictwa art déco, ale życiorys ich projektantki jest niemal nieznany. Małgorzata Czyńska w swojej książce „Julia Keilowa. Metaloplastyka na nowe czasy” rekonstruuje tę biografię. A życie artystki wpisało się w swój czas – wykształcona, wyemancypowana kobieta pracowała, budując prestiż zawodu twórczyni. Niestety wszystko brutalnie przerwała II wojna światowa. Oprócz lektury, warto wybrać się do Muzeum Warszawy, gdzie jeszcze do początku września prezentowana jest wystawa poświęcona artystce. Przypomina ona jej życie i twórczość, pokazując też szerszy kontekst, który sprzyjał angażowaniu się kobiet w działalność artystyczną w tamtym czasie.

Julia Keilowa konsekwentnie budowała własną markę. Ta utalentowana rzeźbiarka i projektantka w 1933 roku otworzyła prywatną pracownię metaloplastyki i stworzyła kilkaset różnych wzorów, które masowo powielano. Jej prace były prezentowane na wystawach światowych w Paryżu i Nowym Jorku. Projektując, operowała najprostszymi bryłami geometrycznymi: kulą, prostopadłościanem i stożkiem, a kształty jej przedmiotów odbiegały od zwyczajowych form. Wpisywały się w modny w latach 30. ubiegłego stulecia styl art déco. 

Do jej najsłynniejszych projektów należy cukiernica „Jabłko królewskie” dla Fabryki Wyrobów Srebrnych i Platerowanych J. Fraget. Tę błyskotliwą karierę przerwała wojna – zginęła w 1943 roku, najprawdopodobniej na warszawskim Pawiaku. Pamięć o niej zachowali najbliżsi, a jej twórczość na stale zapisała się w zaprojektowanych przez nią przedmiotach.

Fragment książki i o autorce

„Tak wygląda kobieta sukcesu. Modna fryzura na Ordonkę, usta mocno podkreślone szminką.
Jest artystką, pozuje starannie: twarz wspiera na dłoni, nie patrzy wprost w obiektyw aparatu, ucieka spojrzeniem w bok.
Jest młoda, piękna i intrygująca.
Z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że zdjęcie wykonał mistrz portretu Benedykt Jerzy Dorys. Znali się, cenili, razem pracowali.
W 1939 roku zdjęcie trafiło do książki Czy wiesz kto to jest. 
To ostatnia znana nam fotografia Julii Keilowej.”

Małgorzata Czyńska to dziennikarka, pisarka, historyczka sztuki, krytyczka dizajnu i kuratorka wystaw, stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Autorka m.in. „Kobro. Skok w przestrzeń”(wyróżniona Górnośląską Nagrodę Literacką „Juliusz”) i „Berezowska. Nagość dla wszystkich”. Następnie ukazały się jej „Kobiety z obrazów”, „Kobiety z obrazów. Nowe historie”, „Witkacy i kobiety”, „Kobiety z obrazów. Polki” czy „Dwurnik – robotnik sztuki”.