„Dziewczyny ocalałe” to autentyczne historie kobiet, które wojnę przeżyły wbrew wszystkiemu (fot. mat. pras.)
Niczym nie zawiniły ani nikogo nie skrzywdziły. Miały po prostu pecha, że urodziły się w żydowskich rodzinach. Choć wychowywane były w czasach pokoju, to nagle musiały stanąć oko w oko z okropieństwami II wojny światowej. W jej trakcie po kolei traciły najbliższych, same będąc często poniewierane, głodzone i gwałcone. Żyły przez to w nieustającym strachu. Pozbawiono je godności, a tylko nieliczne z nich spotkały na swojej drodze dobrych ludzi. Inne musiały o siebie zadbać same, a jednak przetrwały, czasami jako jedyne z całej rodziny. Ich autentyczne historie –kobiet, które wojnę przeżyły wbrew wszystkiemu, przedstawia książka „Dziewczyny ocalałe” Anny Herbich, autorki: „Dziewczyn z Powstania”,„Dziewczyn z Syberii” czy „Dziewczyn z Solidarności”.
Zajęcie terytorium Polski przez nazistów oznaczało
dla tutejszych Żydów koniec spokojnego życia. Zaczynają się pierwsze szykany:
pobicia, kradzieże, nakaz noszenia tzw. gwiazdy Dawida. Dochodzi do zbrodni, a
ludzie zamykani są w gettach, w których panuje głód i szerzą się choroby. Jeśli
komuś uda się przetrwać, to czeka go obóz koncentracyjny. To piekło przeżyją
nieliczni.
„Powiedziałaś mi, że chcesz żyć” – usłyszała Zofia od swojej mamy. Razem zbiegły z obozu na Majdanku. Krystyna z rodzicami uciekała kanałami z płonącego warszawskiego getta. Danuta przez całą wojnę zdana była na łaskę obcych sobie ludzi. „W trakcie ucieczki byłam skrajnie wyczerpana. Mama też, ale ona toczyła walkę o życie dziecka. To tchnęło w nią jakąś moc, żeby mnie ratować przeniosłaby górę gołymi rękami”. „Sauna to było jedno z największych upokorzeń obozowych. Ogolone kobiety stały oczekując na uduszenie gazem. Były nagie. Piękne i brzydkie. Wszystkie przerażone”.
