To jedna z najlepszych autobiografii politycznych w historii literatury, którą przetłumaczono na 27 języków (fot. mat. pras.)
To jedna z najważniejszych książek non-fiction XX wieku, a zarazem światowy bestseller przetłumaczony na 27 języków. Niezwykła podróż Baracka Obamy śladami ojca po odpowiedź na pytanie „kim jestem?” Jej zapis to nie tylko wzruszająca rodzinna saga i opowieść o decydujących latach przyszłego prezydenta Stanów Zjednoczonych, ale także przygodowo-etnograficzna opowieść o Kenii oraz inspirująca historia poszukującego tożsamości „pół-białego” w świecie, który nie toleruje połowicznych rozwiązań. Po prostu autobiografia polityczna – „Odziedziczone marzenia. Spadek po moim ojcu” w tłumaczeniu Piotra Szymczaka.
Kiedy „Odziedziczone marzenia” ukazały się po raz pierwszy, Barack Obama miał 34 lata i dopiero zaczynał polityczną karierę. Był idealistą, wierzył w siłę oddolnego działania, chciał mobilizować ludzi do walki o lepszy los. Ale żeby wytyczyć ścieżkę, którą mają podążyć inni, trzeba najpierw zrozumieć drogę, jaką się samemu przebyło.
Dla młodego Baracka, syna białej Amerykanki i czarnego Kenijczyka, wychowanego w latach 60. XX wieku w białej rodzinie i kulturowym tyglu Hawajów, oznaczało to podróż śladami ojca, którego nie zdążył poznać, aż do sedna jego afrykańskiej tożsamości. „Na tych stronicach znalazł się zapis osobistej podróży wewnętrznej — zapis starań młodego chłopaka, który poszukiwał ojca, ale zarazem sensu własnego życia jako czarnego Amerykanina”.
Fragment książki
Ale tym razem matka nie wyglądała na zadowoloną. Siedziała tylko, patrząc mi w oczy, ponura jak karawan. — Nie wydaje ci się, że za swobodnie podchodzisz do własnej przyszłości? — spytała. — O co ci chodzi? — Wiesz dobrze, o co mi chodzi. Twój kolega został właśnie aresztowany za posiadanie narkotyków. Masz coraz gorsze oceny. Nawet nie zacząłeś pisać podania o przyjęcie na studia. Kiedy próbuję z tobą o tym porozmawiać, zachowujesz się, jakbym ci nie wiem jak zawracała głowę. Nie musiałem tego wszystkiego wysłuchiwać. Przecież ze szkoły mnie nie wyrzucali. Zacząłem jej tłumaczyć, że zastanawiam się, czy w ogóle wyjeżdżać na studia, że mógłbym zostać na Hawajach, chodzić na jakieś zajęcia i znaleźć pracę na pół etatu. Matka przerwała mi. Stwierdziła, że mógłbym się dostać do każdej szkoły w Stanach, gdybym w to włożył trochę wysiłku. — Pamiętasz, co to takiego? Wysiłek? Do licha, Bar, nie możesz tak sobie siedzieć jak jakiś obibok i liczyć tylko na łut szczęścia. — Jak co? — Obibok. Nierób. Spojrzałem na matkę siedzącą z poważną miną, tak głęboko przekonaną, że wie, jaki kształt ma przyjąć moje życie. Myśl, że moje przeżycie mogłoby zależeć od łutu szczęścia, pozostawała dla niej herezją.
