Historia koncentruje się wokół Daphné i Maxime’a, którzy dość nieoczekiwanie spotykają się na urokliwej francuskiej prowincji. Będąca w trzecim miesiącu ciąży kobieta wyjechała tam ze swoim partnerem François. Z kolei dla jego kuzyna Maxime’a to próba złapania równowagi po bolesnym rozstaniu.
Kiedy okazuje się, że François musi na kilka dni wyjechać, bohaterowie natychmiast znajdują wspólny język i zbliżają się do siebie. Dzielą pełne rozczarowań i frustracji podobne związkowe doświadczenia, które poznajemy w serii retrospekcji. Szybko okazuje się, że gdy mowa jest o miłości, nic nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać.
W „Dyskretnym uroku niebezpiecznych myśli” Emmanuel Mouret kontynuuje swoje zainteresowania i przenosi widza – wydawać by się mogło – w piękny świat miłości. Ponownie udowadnia, że miłość to nie jest idylla, relacje często okazują się ulotne, uczucie pojawia się zbyt późno lub jest jednostronne, albo rzeczywistość nie spełnia naszych oczekiwań.
Reżyser jednak nigdy nie popada w patetyczny ton, zawsze przekazuje poważne tematy w lekki sposób. Stawia na oryginalną narrację, zgrabnie balansuje pomiędzy nastrojami, rozładowując emocje humorem, gdy robi się zbyt poważnie. Ten trik udaje mu się także w najnowszym filmie, który znalazł się w oficjalnej canneńskiej selekcji w 2020 roku.
O reżyserze
Emmanuel Mouret to francuski reżyser, scenarzysta i aktor. Urodził się w 1970 roku w Marsylii. Uczęszczał do prestiżowej paryskiej szkoły filmowej Fémis na kierunek reżyserski. Swój pierwszy krótki metraż nakręcił w wieku dziewiętnastu lat.
W 2000 roku napisał scenariusz i wyreżyserował pełnometrażowy debiut „Grunt to szczerość”. Jego kolejne filmy: „Vénus et Fleur” (2004) oraz „Zmiana adresu” (2006) prezentowane były w prestiżowej canneńskiej sekcji Director’s Fortnight.