Stulecie odzyskania niepodległości to okazja do podróży w przeszłość, do korzeni polskiej współczesności. – Niepodobna oddać tego upojenia, tego szału, jaki ludność polską w tym momencie ogarnął – pisał o tamtej jesieni roku 1918 Jędrzej Moraczewski, pierwszy premier niepodległej Polski.
Był to czas przełomowy, w którym z chaosu wywołanego przez I wojnę światową wyłaniał się dopiero kształt II Rzeczypospolitej. Formowały się zaczątki administracji i struktur politycznych nowego państwa. Próbowano odbudowywać zerwane mosty, zniszczone drogi i zrujnowane w większości dworce kolejowe, a jednocześnie niemal na wszystkich granicach tliły się konflikty zbrojne. Na wschodzie i zachodzie szalała rewolucja. Był to czas radosny, ale jednocześnie pełen grozy.
Rywalizacja o władzę i nowe pokolenie
Paweł Skibiński porusza w swojej książce kwestie rywalizacji o władzę w Polsce i przebiegu pierwszych w kraju wyborów, w których głosowały także kobiety. Przedstawia nowe polskie ośrodki akademickie i opisuje pojawienie się młodego pokolenia literackiego.
Kreśli portrety twórców niepodległości, zarówno jej głównych ojców, jak i wielu zwykłych ludzi, bez których trudu i ofiar nie moglibyśmy cieszyć się wówczas niepodległością. Poznając ich losy, możemy lepiej zrozumieć samych siebie.
Fragment książki
Decydujące miesiące dla odradzającej się Polski – październik i listopad 1918 r. – to także czas przetoczenia się przez nasze terytorium pandemii grypy, która w skali globalnej zebrała potężne żniwo. (…) Grypa pochłonęła wówczas więcej istnień ludzkich, niż kończący się czteroletni światowy konflikt. (…) Prasa i pamiętniki nie odnotowują jednak żadnej histerii z powodu pandemii. Polacy o wiele więcej uwagi poświęcali polityce, zagrożeniu rewolucją, a także codziennemu życiu i rozrywkom niż grypie. Euforia z powodu końca wojny i początku niepodległości zwyciężyła u naszych pradziadów nad świadomością zagrożenia. Hiszpanka przegrała z niepodległą.
O autorze
Paweł Skibiński to historyk, od 2002 roku wykładowca w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w dziejach najnowszych Kościoła katolickiego oraz historii Hiszpanii. W latach 2006-2008 kierował działem badawczym Muzeum Historii Polski w Warszawie. W latach 2010-2015 był dyrektorem Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego. W 2015 został przewodniczącym zespołu redakcyjnego zapisków kard. Stefana Wyszyńskiego „Pro memoria”. Opublikował cztery monografie i kilkadziesiąt naukowych artykułów. Na stałe współpracuje z miesięcznikiem „wSieci Historii”. Jest mężem i ojcem trójki dzieci.