Była natchnieniem dla Eluarda, Ernsta i Dalego. „Gala. Niebezpieczna muza”

Kobieta żądna przygód, obdarzona zagadkowym urokiem towarzyszka życia trzech wybitnych mężczyzn – muza, której los kształtowały jedynie namiętności… Gala pozostała tajemnicą. Dla swoich kochanków i mężów była równocześnie kochanką i matką: swoistą, potężną i niezbędną siłę do życia czerpali z niej Paul Eluard, Max Ernst i Salvador Dali, trzej spośród wielkich artystów XX wieku. Samotna i tajemnicza, Gala wychowywała się w Rosji, wyrastając na dziewczynę zbuntowaną przeciw konwenansom, kochającą życie wolne od wszelkich podziałów i zaszufladkowań, migotliwe i pełne blasku. Uchodziła za femme fatale o niezaspokojonych apetytach, raz pełną żaru, kiedy indziej lodowatą. Dominique Bona przedstawiła przygodę z surrealizmem w nowym świetle: oto trzej z najsławniejszych malarzy i poetów zafascynowani kobietą, która przez całe życie zaciekle chroniła swój świat wewnętrzny. Ta kobieta była ich natchnieniem…

„Salvador już wiedział, że jego przyszłość to Gala, bo zapowiedziały mu to jego sny; kim jednak był dla Gali ten ekstrawagancki młody człowiek z włosami błyszczącymi od pomady, który nosił zatknięte za uchem geranium i podczas najbardziej ożywionych rozmów uporczywie milczał, patrzył na nią z nabożną czcią i kiedy nikt się tego nie spodziewał, nagle wybuchał szalonym, niezrozumiałym śmiechem? A może był psychopatą? A może szaleńcem kwalifikującym się do założenia kaftana? A może po prostu kimś bardzo nieśmiałym? Swego rodzaju dzikusem niedostosowanym do życia na ziemi, którego postanowiła oswoić, kierując się swoją głęboko kobiecą intuicją?”

(…)

„Éluard ją zaniedbywał. Chociaż w swoich listach powtarzał, że tylko ją kocha, że ona jest jego wieczną namiętnością, rzeczywistość była bardziej mdła. Paul uganiał się za dziewczętami, z dala od domu szukał nowych doznań i mimo wspaniałych zapewnień — nie potrafił już jej przekonać, że potrzebuje jej tak jak dawniej. Czas upływał powoli, razem z monotonią pojawiło się pragnienie zmiany. Gala niejednokrotnie już szukała rozrywki w romansach, krótkich przygodach, które nie dawały jej satysfakcji ani nie powstrzymywały przed następnymi. Na przemian wierna i niewierna, chcąc znaleźć swoje przeznaczenie, chcąc żyć zgodnie z wytyczoną prostą linią, nie zachwycała się fantazjami Paula, którego podniecał pomysł dzielenia się partnerami. Ulegała jego namowom, może chcąc mu się przypodobać, ale nie umiała żyć w harmonijnym związku między Paulem a Maxem. Nie rozumiała miłości perwersyjnej: chciała dawać całą siebie.”

O autorce

Dominique Bona to urodzona w 1953 roku w Perpignan francuska pisarka, laureatka prestiżowej Prix Renaudot 1988 za książkę „Le Manuscrit de Port-Ébène”, członkini Akademii Francuskiej.