Akcja powieści rozgrywa się w dwóch zmieniających się planach czasowych (fot. mat. pras.)
Czas wielkiego chaosu charakteryzuje się wielością kodeksów moralnych, a ziemie pionierskie – gwałtownością konfliktów. „Twarz pokerzysty” to niezwykła powieść autorstwa Józefa Hena – z sensacyjną fabułą, w którą wpisany został dramat sumienia. Prowadzone w niej śledztwo może przyczynić się do upadku człowieka, któremu bohater w czasach okupacji ślepo ufał. Hen przypomina, że „Twarz pokerzysty” jest powieścią, dziełem fikcji i wszystkie wydarzenia, postaci, miejscowości i lokale zostały wymyślone i nazwane przez autora. Wszelka ewentualna zbieżność z rzeczywistymi wydarzeniami, postaciami jest czystym przypadkiem.
Akcja rozgrywa się w dwóch zmieniających się planach czasowych: w październiku 1945 roku i pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy to bohater opowiada swoją niezwykłą historię powojenną. W scenerii niewielkiej nadmorskiej miejscowości (domyślamy się w niej Sopotu) stara się on znaleźć odpowiedź na pytanie o sens kilku lat walki z okupantem.
Prosto z więzienia, gdzie trafił za działalność partyzancką, zostaje wysłany do kurortu pełnego kasyn, blichtru i szemranych interesów, by pomóc w złapaniu gestapowskiego kapusia, który ukrył się pod powierzchownością jednej z najważniejszych postaci nowej rzeczywistości.
(fot. Maciej Hen, 2020 r.)
O autorze
Józef Hen (ur. 1923) to powieściopisarz, publicysta i scenarzysta. Autor powieści i zbiorów opowiadań, m.in. „Cud z chlebem” 1956, „Kwiecień” 1961, „Nikt nie woła” – napisana w roku 1957, ale wydana w 1990, „Oko Dajana” – opublikowana we Francji w latach 1969-1972 pod pseudonimem Korab, „Bokser i śmierć” 1975, „Milczące między nami” 1985, „Odejście Afrodyty” 1995, „Bruliony profesora T.” 2006, „Pingpongista” 2008.
Publikował także powieści historyczne: „Crimen” 1975, „Królewskie sny” 1989, książki wspomnieniowe jak: „Nowolipie” 1991, „Najpiękniejsze lata” 1996, biograficzne: „Ja, Michał z Montaigne” 1978, „Błazen, wielki mąż o Tadeuszu Boyu-Żeleńskim” – uznaną przez ZAIKS za najlepszą książkę 1998 roku, „Mój przyjaciel król. Opowieść o Stanisławie Auguście” 2003 oraz tomy dzienników: „Nie boję się bezsennych nocy” 1987, 1992, 2001, „Dziennik na nowy wiek” 2010, „Powrót do bezsennych nocy” 2016, „Ja, deprawator” 2018, a także „Bez lęku. Dziennik współczesny” 2020. Jest też autorem scenariuszy do filmów, m.in. „Krzyż walecznych” i „Prawo i pięść” oraz seriali „Życie Kamila Kuranta” i „Królewskie sny”. Jego utwory tłumaczono na dwadzieścia jeden języków.
