W książce zatytułowanej „Polska miłość” znalazły się zarówno znane i cenione, jak i nigdy niepublikowane teksty Wojciecha Młynarskiego (fot. mat. pras.)
Miłość w piosenkach Młynarskiego nie była nigdy „słodkim banałem”. Choć pisał najczystsze liryki, jak: „Gram o wszystko”, „Poranne łzy”, „Moje życie, twoje życie”, zawsze był w nich jakiś pomysł, gra słów, puenta. W tomie „Polska miłość” znalazło się sto czterdzieści tekstów. Wiele z nich po raz pierwszy ukazuje się w druku. Oprócz wielkich przebojów, które wygrywały festiwale i są śpiewane przez kolejne pokolenia, znajdują się tu utwory mniej znane, śpiewane lub recytowane na scenach teatrów czy napisane do szuflady i znalezione w archiwum. To też niepowtarzalna okazja, by zajrzeć do wybranych rękopisów i maszynopisów Wojciecha Młynarskiego.
Na początku jego kariery poetyckiej sławna aktorka Kalina Jędrusik zapytała Wojciecha Młynarskiego: „Młody człowieku, skąd pan tyle wie o kobietach?”. Młynarski napisał wówczas dla niej piosenkę „Z kim tak ci będzie źle jak ze mną”, która w 1964 roku wygrała Festiwal w Opolu.
Książka nosi tytuł „Polska miłość”, bo przecież jak pisał: „Po co jechać aż do Werony, do Werony daleko hen, w naszym mieście też są balkony do tragicznych stworzone scen”. Pasuje też do niej komentarz Mistrza z roku 1991, choć wtedy dotyczył innego dzieła: „Książeczkę tę można śmiało ofiarować każdemu, o kim myślimy z odrobiną uczucia. Inaczej mówiąc, nabywając ten zbiorek, dokonują Państwo cennej lokaty kapitału (uczuciowego)”.
Sylwetka Mistrza
Wojciech Młynarski (1941–2017), poeta, satyryk, artysta kabaretowy, konferansjer, dramaturg, scenarzysta, librecista, tłumacz, felietonista, kompozytor, reżyser teatralny i wykonawca swoich piosenek. Absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Autor ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek oraz wielu fraszek, limeryków i librett. Napisał też tłumaczenia lub polskie teksty do wielu zagranicznych piosenek i musicali. Debiutował na początku lat 60. XX wieku w kabarecie i teatrze studenckim klubu Hybrydy. Współpracował z kabaretami Dudek, Owca i Dreszczowiec. Przez lata związany ze sceną teatru Ateneum, na której stworzył legendarne spektakle „Brel”, „Wysocki”, „Hemar – piosenki i wiersze”, „Młynarski – recital”.
Uznawany za twórcę nowej formy artystycznej – felietonów śpiewanych. Jego piosenki, pisane m.in. dla Skaldów, Hanny Banaszak, Kaliny Jędrusik, Haliny Kunickiej, Andrzeja Zauchy, Zbigniewa Wodeckiego, Alicji Majewskiej, Ewy Bem, Maryli Rodowicz, Edyty Geppert, Michała Bajora, Krystyny Prońko czy Ireny Santor, stały się ponadczasowymi przebojami. Odznaczony Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, uhonorowany tytułem Mistrza Mowy Polskiej. Został pochowany w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach.
