Niesamowitą rolę w tym filmie zagrała zaledwie 11-letnia Helena Zengel (fot. mat. pras.)
Ten szeroko komentowany debiut fabularny Nory Fingscheidt ma w sobie coś z kina braci Dardenne. Uważna obserwacja miesza się tu z empatią, z jaką reżyserka podchodzi do swoich bohaterów. Film wykracza daleko poza psychologiczne studium wykluczonych, będąc żywą, emocjonalną i chwytającą za serce opowieścią o desperackiej potrzebie uwagi, miłości i czułości dziewięcioletniej dziewczynki oraz bezradności systemu opieki społecznej. W główną rolę wcieliła się młoda, bo zaledwie jedenastoletnia aktorka Helena Zengel, która za swoją wybitną kreację otrzymała nagrodę FIPRESCI dla najlepszej aktorki na festiwalu w Palm Springs. Wcześniej została już wyróżniona na MFF w Santiago, a także rywalizowała o miano najlepszej aktorki Europejskich Nagród Filmowych z samą Olivią Coleman.
Benni ma zaledwie dziewięć lat, a doświadczeniem mogłaby obdzielić kilkoro swoich rówieśników. Do jakiejkolwiek placówki by nie trafiła, prędzej czy później zostaje z niej wydalona. Takie przypadki, jak niewinnie na pierwszy rzut oka wyglądająca Benni, w slangu pracowników socjalnych nazywane są „łamaczami systemu”.
Za agresją, krzykiem, gwałtownością, które charakteryzują zachowanie dziewczynki kryje się jeden cel. Jest nim desperacka chęć powrotu do domu i życie u boku ukochanej matki. Kobieta ma jednak spore wątpliwości, obawiając się, że krnąbrna córka nie pozwoli jej ułożyć sobie na nowo życia. Kiedy kolejne sposoby nie pomagają poskromić wybuchowego charakteru Benni, niespodziewanie pojawia się światełko w tunelu w osobie nowego opiekuna Michy. Czy uda mu się odnieść sukces tam, gdzie wszyscy inni postawili na dziewczynce krzyżyk?
(fot. mat. pras.)
Pasmo międzynarodowych sukcesów
Film został doceniony na wielu światowych festiwalach zarówno przez jury, jak i publiczność. Zdobył m.in. Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie, a także nagrodę im. Alfreda Bauera oraz czytelników gazety „Berliner Morgenpost”. Z kolei na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Schwerinie otrzymał nagrodę Flying Ox za najlepszy dźwięk i muzykę. Z Festiwalu Filmowego w Tajpej wyjechał z nagrodą główna dla najlepszego filmu debiutanckiego oraz wyróżnieniem od stowarzyszenia krytyków filmowych.
Kolejny sukces, tym razem od publiczności odniósł na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Transylwanii, gdzie był pokazywany w konkursie głównym. Podobna im prezesa w Vukovarze przyniosła mu nagrodę dla najlepszego filmu. Doceniła go również polska publiczność, przyznając filmowi nagrody na Transatlantyku oraz Cinergii. Był niemieckim kandydatem do Oscara.
