„Latawce” to tytuł ostatniej, niepublikowanej w Polsce powieści Romaina Gary'ego (fot. flickr.com)
Finezyjna proza, skrząca się humorem, pełna – jak to u Romaina Gary’ego – niezapomnianych bohaterów. Jest tu niezłomny szef kuchni, żydowska burdelmama, wirtuoz fortepianu, który zostaje pilotem RAF-u, i wielu, wielu innych. „Latawce”, czyli słodko-gorzka opowieść o miłości, odwadze i marzeniach – to ostatnia, dotychczas niepublikowana w Polsce powieść kultowego pisarza francuskiego, jedynego w historii dwukrotnego laureata prestiżowej Nagrody Goncourtów. Jego „Latawce” to też literackie wezwanie do oporu przeciw złu w każdej postaci.
W czasie gdy Hitler dochodzi do władzy, w małym gospodarstwie w Normandii Ludo dorasta pod opieką wuja Ambrożego, ekscentrycznego listonosza, pacyfisty i konstruktora wymyślnych latawców. Spokój sielskiego życia kończy się jednak z chwilą, gdy Ludo poznaje Lilę, mieszkającą w pobliżu dziewczynę z polskiej arystokratycznej rodziny. Ludo zakochuje się w niej bez pamięci, jednak Lila pozostaje obojętna, nie odwzajemniając uczuć chłopca.
W pewnym momencie coś zaczyna między nimi iskrzyć, jednak właśnie wtedy wybucha wojna i dziewczyna nagle znika. Ludo postanawia opuścić Cléry w poszukiwaniu ukochanej. Zrobi wszystko, by ocalić miłość, Lilę i nadzieję.
(fot. Facebook/Romain Gary/Emile Ajar)
O
autorze
Romain Gary, a właściwie Roman Kacew, urodził się w Wilnie w roku 1914. Wychowywała go matka, która – jak opowiada pisarz w „Obietnicy poranka” – pokładała w nim wielkie nadzieje. Ten ubogi chłopak, “Kozak, po trosze Tatar skrzyżowany z Żydem”, w wieku 14 lat przyjechał z matką do Francji i zamieszkał w Nicei. Po ukończeniu studiów prawniczych zaciągnął się do lotnictwa i od roku 1940 walczył w siłach Wolnej Francji pod dowództwem generała Charlesa de Gaulle’a. Jego pierwsza powieść, „Edukacja europejska”, ukazała się w 1945 roku i przyniosła sukces autorowi, ukazując jego prosty, ale poetycki styl. W tym samym roku Gary trafił do Quai d’Orsay. Będąc dyplomatą, mieszkał w Sofii, La Paz, Nowym Jorku i Los Angeles. W 1948 roku ukazała się jego następna książka, „Le grand vestiaire”, a w 1956 Nagrodę Goncourtów przyniosła mu powieść „Korzenie nieba”.
Będąc konsulem w Los Angeles, poślubił aktorkę Jean Seberg. Pisał scenariusze, zrealizował dwa filmy, a w 1961 roku odszedł z dyplomacji i napisał zbiór opowiadań „Gloire à nos illustres pionniers” oraz humorystyczną powieść „Lady L.”. Potem powstały obszerne sagi: „La comédie américaine” oraz „Frères Océan”. Po samobójczej śmierci byłej żony w powieściach Gary’ego ujawnia się lęk przed schyłkiem i starością. Pisze wtedy „Blask kobiecości”, „Latawce”, „Au-delà de cette limite votre ticket n’est plus valuable”. Romain Gary odebrał sobie życie w roku 1980 w Paryżu, pozostawiając dokument, w którym ujawnił, że jest autorem napisanych pod pseudonimem Émil Ajar powieści: „Pieszczoch”, „Życie przed sobą” (Nagroda Goncourtów 1975) i „Lęki króla Salomona”.
