To opowieść o bohaterstwie, poświęceniu i trudach doświadczeń wojny. Niezwykłe wspomnienia Danuty Zdanowicz-Rossman, łączniki legendarnego bohatera książki Kamienie na szaniec – Tadeusza Zawadzkiego „Zośki” to pierwsza pozycja literacka poświęcona życiu tej wybitnej kobiety. Książka Łączniczka „Zośki”. Wspomnienia Danuty Rossmanzostała napisana w oparciu o jej autoryzowane wspomnienia. Udostępniła ona swoje prywatne archiwum, w tym nigdzie niepublikowane zdjęcia. Niepodważalną wartością książki są wypowiedzi wielu wybitnych postaci, m.in. Huberta Borysa, syna Adama Borysa „Pługa” jednego z najważniejszych polskich dowódców.
Ta powieść biograficzna ukazuje historię II wojny światowej z perspektywy udziału w niej kobiet, których rola w okresie walk była nieoceniona. Nie ograniczała się jedynie do pomocy, wsparcia i łączności, ale polegała także na uczestnictwie w walce. W raportach wojskowych bardzo rzadko, jeżeli w ogóle, odnotowywano ich działania. Dopiero w ostatnich latach zaczęto mówić o tym, jak ogromne znaczenie w przebiegu wojny miały właśnie kobiety.
Jedną z takich wyjątkowych postaci była Danuta Zdanowicz-Rossman. W Powstaniu Warszawskim brała udział jako łączniczka i adiutantka. Została dwukrotnie ranna, przebywała też w obozach jenieckich w Niemczech. Jej mężem był Jan Rossman, również powstaniec warszawski, a po wojnie inżynier odpowiedzialny za budowę trasy W-Z i metra w stolicy. Cenił swoją żonę, podkreślając, że „była inna od wszystkich kobiet, bo nigdy nie narzekała”. Wolała wspierać mężczyzn, gdyż fascynowały ją ich zadania. Uważała, że są ciekawsze niż te, które stawiała przed nią jej drużynowa. Po wojnie wraz ze swoim mężem kontynuowali pracę nad rozwojem działalności harcerstwa w Polsce i za granicą. Do końca życia działała społecznie. Sama o sobie mówiła: „Wszędzie, gdzie mogę, opowiadam o czynach chłopców”. Chodziło jej oczywiście o chłopców z „Kamieni na szaniec”. W 2018 roku „Za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej” została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła w tym samym roku.
O autorkach
Dorota Majewska to pisarka związana z Warszawą. Autorka książek: „Cztery pory (u) roku” i „Nie nazywaj mnie Pamelą”. Pisze o kobietach pochodzących z różnych środowisk i w różnym wieku. W jej twórczości, szczególnie poetyckiej, dużą rolę odegrała osobowość Wojciecha Siemiona i udział w spotkaniach literackich w posiadłości aktora w Petrykozach. „Zośka. Moja wielka miłość” była pierwszą powieścią biograficzną pisarki, dla której inspiracją była przyjaźń i częsta obecność w domu Hali Sapalskiej z domu Glińskiej, jej opowieść o miłości utraconej przez wojnę.
Aleksandra Prykowska to aktorka, absolwentka Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Występowała gościnnie w Teatrze Narodowym. Na stałe współpracuje z Teatrem Polskiego Radia. Gra w Teatrze Telewizji, filmach fabularnych oraz serialach. W filmie „Oni szli szarymi szeregami” zagrała postać Basi Sapińskiej sympatii Alka Dawidowskiego. Otrzymała Dyplom Honorowy Rektora Akademii Teatralnej Andrzeja Strzeleckiego za szczególnie wartościową rozprawę magisterską zatytułowaną „Fenomen aktorstwa Ireny Eichlerówny”.
