Filmowy rollercoaster czy manifest nowego kina? Obraz „Ema” już na dużym ekranie

To film dobry na upalne lato. Pokazywana w konkursie głównym festiwalu w Wenecji „Ema” – jednego z najwybitniejszych reżyserów i czołowych producentów Pabla Larraína, twórcy „Jackie” i laureata Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu w Berlinie za „El Club” to filmowy rollercoaster z magnetyczną Marianą Di Girolamo i Gaelem Garcíą Bernalem w rolach głównych. To także manifest nowego kina, które nasłuchuje pulsu życia, uczy się języka nowego pokolenia, zamiast snuć opowieść – tańczy.

Nieuchwytna jak płomień, uwodzicielska Ema roznieca ogień wszędzie tam, gdzie się pojawia. Taniec to dla niej całe życie – dla swojej pasji jest gotowa poświęcić dosłownie wszystko. Wspólnie z mężem-choreografem podejmuje kontrowersyjną decyzję, przez którą upada jej dawny świat, a na zgliszczach starego porządku wyrasta zupełnie nowy.

W nim kobiety mogą tańczyć tak, jak chcą, o rodzinie nie decyduje pokrewieństwo i każdy sam tworzy choreografię własnego życia. W nowym świecie Ema jeszcze mocniej zatraca się w seksualnym, agresywnym reggaetonie.

O reżyserze

Kino Pabla Larraina jest bezpośrednie, agresywne i punktowane przemocą. Wyłania się z niego bezlitosny obraz Chile, ojczyzny reżysera. Widać to zwłaszcza w trylogii, która obejmuje 15 lat z historii tego kraju – od 1973 (ostatnie dni prezydentury Salvadora Allende w „Post Mortem” z 2010 roku), przez 1978 (szczytowy moment brutalnej dyktatury generała Pinocheta w „Tonym Manero” z 2008 roku), aż po 1988 (ostatnie dni Pinocheta w „Nie” z 2012 roku). Ten ostatni obraz otrzymał nominację do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny.

Inną cechą charakterystyczną twórczości Larraina jest nietypowa perspektywa, jaką obiera w swoich filmach. Gdy atakuje Pinocheta, robi to przez pryzmat dziwnej historii miłosnej, opowieści o złodziejaszku naśladującym Johna Travoltę albo perypetii pracownika agencji reklamowej, który tworzy medialną kampanię obliczoną na obalenie dyktatora. Debiutancka „Fuga” (2006) opowiada o popadającym w szaleństwo kompozytorze, zaś akcja „El Club” (2015) dzieje się w domku na plaży, gdzie odizolowani są księża, którzy „zgrzeszyli”. Ten ostatni tytuł był nominowany do wielu nagród, m.in. Złotego Globu i otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia dla Najlepszego Reżysera na festiwalu w Berlinie. Filmy Larraina z 2016 roku: „Neruda” i „Jackie” także odniosły międzynarodowy sukces. Drugi z nich uzyskał nominacje do Oscara, Złotego Globu i Nagrody Gildii Aktorów Ekranowych.

Główne role w filmie

Mariana Di Girolamo Arteaga urodziła się w Santiago w Chile w 1990 roku i pochodzi z rodziny wybitnych artystów. Jest córką artystów wizualnych Paolo Di Girolamo Quesney i Lucía Arteaga Vial; siostrzenicą aktorki Claudii Di Girolamo Quesney i wnuczką Claudio Di Girolamo Carlini, słynnego dramatopisarza i włoskiego reżysera. Mariana studiowała aktorstwo w prestiżowej szkole teatralnej Catholic University of Chile. Zadebiutowała w 2014 roku serialem „Pituca sin Lucas”. Jej teatralny debiut miał miejsce rok później i była to rola w szekspirowskim dramacie „Burza”, w reżyserii Juana Radrigána. W 2018 roku dołączyła do obsady „Romeo i Juliana” pod dyrekcją Carlosa Urry. Jej pierwszym filmem fabularnym była zaś „Konstytucja” (2015) Leonarda Medela.

Wielokrotnie nagradzany aktor Gael García Bernal zaczął występować w produkcjach teatralnych z rodzicami w Meksyku, a następnie rozpoczął studia w Central School for Speech and Drama w Londynie. Występował w wielu rodzimych i międzynarodowych produkcjach, m.in. „Amores Perros” i „Babel” (reż. Alejandro Gonzáleza Iñárritu), „I twoją matkę też” (reż. Alfonso Cuaróna), „Pamiętnikach motocyklowych” (reż. Walter Salles), „Złej edukacji” (reż. Pedro Almodóvar), „Mieście ślepców” (reż. Fernando Meirellesa), „The limits of control” (reż. Jim Jarmusch). Wcielił się także w rolę Héctora w filmie „Coco” (Disney-Pixar), który w 2018 roku zdobył Oscara za najlepszy film animowany. García Bernal zadebiutował jako reżyser filmem „Deficit”. Wyreżyserował także kilka odcinków serialu „Mozart w miejskiej dżungli”, w którym także zagrał i otrzymał Złotego Globa dla najlepszego aktora komediowego. Jego drugi film fabularny – „Chicuarotes” miał swoją premierę na festiwalu w Cannes (2019).