Henryka Krzywonos-Strycharska i Krzysztof Strycharski w czasie podpisywania książki „Moja żona tramwajarka” (fot. mat. pras.)
Poznali się w 1987 roku. Ona – słynna na całą Polskę tramwajarka, sygnatariuszka Porozumień Sierpniowych, lat 34. On – właściciel warzywniaka i żuka, lat 23. Poprosiła go o pomoc w przewiezieniu mebli, a trzy miesiące później byli już po ślubie. Po sześciu latach mieli pod opieką dwanaścioro dzieci w swoim rodzinnym domu dziecka. Gdy się usamodzielniły, ona wróciła do polityki i znów jest jedną z najbardziej charakterystycznych postaci opozycji. Żyjący w cieniu znanej żony, nazywany „panem Krzywonosem” Krzysztof Strycharski w książce „Moja żona tramwajarka” szczerze opowiada o życiu z Henryką, rodzinnych radościach i smutkach, mierzeniu się z dziedzictwem „Solidarności” i obserwowanej z boku wielkiej polityce.
W książce pojawia się szereg postaci, które Henryka Krzywonos spotkała na swojej drodze: od Anny Walentynowicz i Jacka Kuronia, przez Marię Kaczyńską, Jolantę Kwaśniewską i Lecha Wałęsę, po Agatę Młynarską i Zbigniewa Wodeckiego. – Ona po prostu taka jest: czasami kochana, czasami wkurzająca, ale zawsze prawdziwa i zawsze niezależna – mówi Krzysztof Strycharski.
– Henia i Krzysztof to kwintesencja radości życia, dwie połówki tego samego jabłka, miłość wrząca od emocji, napięć i uwielbienia mimo wszystko. To instytucja, adres, pod który trafiają zagubieni. Są zawsze tam, gdzie potrzebna jest pomoc i ratunek – podkreśla dziennikarka Agata Młynarska. Dodaje, że „ zna i podziwia Henrykę od lat, ale dzięki książce odkryła ją na nowo”. – Znalazłam to, czego nie da nam „babskie gadanie”, obraz nieprzeciętnej kobiety widzianej oczami męża – podkreśla.
